रडत बसण्यात मित्रा काहीच अर्थ नाही
कारण असा जन्म पुन्हा मिळणार नाही
मान्य असतील काही भंगली स्वप्नं तुझी
मात्र सूर्य त्यानं उगवायचा थांबणार नाही
मी मी म्हणणारे आले अन तिथेच गेले
काहीना दोन अश्रू बहुतेक कोरडेच मेले
उठ आता पूस डोळे, घे श्वास उरांत भरून
मार भरारी आकाशात नव्याने पंख पसरून
असेल धैर्य अन मनगटात ताकद
काय कठीण भेदणे हिमालय पर्वत?
शंका कुशंका फुसक्या भीत्या, जळमटे रे मनाची
कुचकामी लक्तरे नीच ती जाळून टाक कायमची
-सत्यजित खारकर
No comments:
Post a Comment