हट्ट

टप्पोरे डोळे
डोळ्यात पाउस
गालाचा हुप्पा
ओला ओला

दुख्खाचे कढ
आक्रोश आक्रंदन
भुईवर लोळण
गडबडा गडबडा

कोंडता श्वास
पाहुनी लक्षण
द्रवला बाबा
तक्षण तक्षण

रडू नको चिमणुले
पूस डोळे आपले
घेवू तुला फुगा
लाल लाल

~सत्यजित खारकर

माझं गाण

तुझ्यावर गाणं लिहून
अलगद एका कोऱ्या दुपारी
वाऱ्याच्या झुळकी बरोबर
सोडून दिलं की, मजेने तरंगत
गाणं एखाद्या रंगीबिरंगी
फुलपाखरा सारख भिरभिरत जातं

कुणी एक पहाडी काळ्याशार
पहाडा च्या विशाल कवे मध्ये
ते गाणं आपल्या श्वासात भरून
आसमंत मंत्रमुग्ध करतो


सुरांची चाहूल लागताच
नदीच्या बाहेर सूर मारून
सोनेरी मासळ्या प्राणपणाने
त्याला चुम्बायचा प्रयत्न करतात

ज्या झाडांना स्पर्शून ते जातं
तिथे गोडशी फुलं उमलतात
चमचमणाऱ्या चांदण्या आकाशात
सुरेखशी रांगोळी काढतात

नद्या दर्या पर्वत माणसं या सार्यांना
मोहित करून मग माझं इवलसं गाणं
पहाटे पहाटे हवेच्या झुळकी सरशी
हळूच खिडकीतून परत येतं
आणी शहाण्या सारखं
मनाच्या एका कोपऱ्यात
आठवणींची चादर पांघरून
शांतपणे झोपी जातं .


-सत्यजित खारकर

शापित नट

ही तशी फार पुराणी कथा आहे
एका जटाधारी नटाची व्यथा आहे .
सिनेमा वृत्तपत्राने कोळून कोळून
पिलेली एक पवित्र गाथा आहे !

आभाळातून वीज कोसळताना
कुठल्या झाडावर पडणार
हे तिला सुध्धा ठावूक नसतं
आणि अशा अर्थाचे सुभाषित
संस्कृत मध्ये नक्कीच असतं

आपल्याला कुणी तरी ते
अकारण एकवतं असतं
तेव्हा कळलं कळलं अशी मान डोलवत
जरा exta large आपल्याला हसावं लागतं

रसिकांच्या प्रेमळ परवानगीने
जटाधारी नटाची करुण कथा
सुभाषिता प्रमाणेच आपणास
विषद करून आपणास सांगत आहे
चुकल्या माकल्याची माफी सुध्धा
मनपूर्वक आधीच मागत आहे


मित्रहो ही कविता म्हणजे एक
सळसळत कोसळणारी काळी वीज आहे
एका शापित नटाच्या जीवनातील
फार मोठ्या दुख्खाचे बीज आहे
महाभारताच्या रणांगणावरील
जणू हा एक अभूतपूर्व रथ आहे
रसिकांच्या मनाच्या ज्या फांदी वर
जटाधारीचे कलर फोटो
आनंदाने लटकत होते
त्या फांदी चा हा वध आहे
त्या फांदी चा हा वध आहे
त्या फांदी चा हा वध आहे

टाळ्या शिट्ट्या बद्दल धन्यवाद रसिकहो
पण लक्षात घ्या तीनदा ओळ म्हंटली
म्हणजे कविता काही इथेच संपत नसते
जटाधारींच्या प्रत्येक चित्रपटा प्रमाणे
मध्यंतरा नंतरच खरी कथा सुरु होत असते

ती कथा अशी :
न्याय देण्या साठी एका भामट्याच्या भूमिकेला
जटाधारी ने केस कमी करण्याचा धाडसी निश्चय केला
एकताच बातमी पोरी बाळी मध्ये हा हा कार उडाला
जिकडे तिकडे एकच गलबला झाला

खास अमेरिकेतून एक वारीक पाचारण केला
आखूड व लांब केस कापण्यात तो निष्णात होता
आगावू नट्यांचे केस बोलता बोलता कापणे
हा तर त्याचा रोजचा धंदा होता

एका पवित्र मुहर्ता वर ज्योतिष्याच्या सल्ल्या ने
जटाधारी च्या जटा व बटा इम्पोर्टेड वारीकाने
कात्री ने कित्येक तास खुडूक खुडूक खुडल्या
तासा मागून तास गेले दिवसाची रात्र झाली
जटा काही संपेनात वारीकही जिद्दीस पेटला
खुडता खुडता त्या दोघास ही झोप लागली
वारीकाचा कात्री मात्र चालत राहिला

कालेपर कात्रीच्या अविरत झपाट्याने
हळूहळू बटांच्या रौद्र लाटा ओसरल्या
जालीम अतिरेकी उवा सैरावैरा धावू लागल्या
अख्खा ट्रेनिंग कॅम्प उध्वस्त झाला
म्हणती जटाधारी च्या केसांनी गळा हो कापला
रात्र सरता भुई लगतच्या पिकाची पण कापणी झाली
गुळगुळीत जमिनीची सुध्धा सुपर मशागत झाली

सूर्योदय होता होता एक केस दिशा चुकून
नासिकात शिरला अन जटाधारी ला एक कडक शिंक आली
शिंके च्या प्रतिध्वनीने त्याची त्यालाच मग जाग आली
प्रतिबिंब पाहून महाराजा त्याची पार बोबडीच वळली

सुखद तुषार वर्षाव झाल्याने वारीक ही जागा झाला
भानावर येताच त्याला झाला प्रकार लक्षात आला
त्याने एक भीतीग्रस्त आरोळी ठोकली
आरोळी ती त्याची साता समुद्रा पार गेली
जिकडे तिकडे एकच मग बातमी पसरली
जटाधारी नटाची चुकून चिकणी हंडी झाली
-सत्यजित खारकर

काही दिवस असे असतात

काही दिवस असे असतात
काही दिवस तसे असतात
कधी सुखावून जातात
कधी दुखावून हसतात
काही दिवस असे असतात ....

इवल्या इवल्या चिमणीला घरकुल देते फांदी
झडली पानं हिमात सारी तरी गाणं गाई आनंदी
मजेत झोका घेते चिमणी भूर भूर उडवी चांदी
काही दिवस असे असतात....

सोन गोजिर्या डोंगरां आडून सूर्य नक्की उगवणार
रुसुनी बसल्या फुलवेलीचे चोरून चुंबन घेणार
दवबिंदूचे लख लख तारे लाख लाख चमचमणार
काही दिवस असे असतात...

त्रिकोण अर्थात प्रेमाचा

कथा सूत्र :
बंगल्यातल्या डॉली पामेरिअन वर खंडू नामक बेवारस गावरान कुत्र्याचे चे एकतर्फी प्रेम आहे .
डॉली ची मैत्री तिच्या समोरच्या बंगल्यातल्या काळ्या डॉबरमनशी आहे .
(वी. सू. यातील सर्व कुत्री ही काल्पनिक असून यांचा कुठल्याही जीवित अथवा मृत कुत्र्यांशी संबंध नाही)

हिची चाल तुरु तुरु
करते मंजुळ गुरु गुरु
अशी माझ्या वर गोड भुंकली
जशी मावळत्या उन्हात केवड्याच्या बनात
हाडके सापडली.

इथं कुणी आस पास ना
गळ्यात साखळीचा फास ना
तू जरा माझ्याशी बोल ना
काळ्या ची संगत सोड ना
तू लगबग जाता
काळ्या वळूनी पाहता
वीज दातात सळसळली
जशी मावळत्या उन्हात
केवड्याच्या बनात
चड्डी पोस्टमन ची मी फाडली.

हिची चाल तुरु तुरु ...
आख्खी कोंबडी हाणून
माझ्या ही ताटातले खावून
ढेकर मारितो दाबून
चोळीतो हात मी लांबून
हा काळ्या जीवघेणा
साला रेबीजनं मरेना
आता चूक माझी मला कळली
जशी मालकाची गंगी
जशी सदरयाची लुंगी
तशी त्याने ग तुला ठेवली
हिची चाल तुरु तुरु ...

-सत्यजित खारकर

लम्हा लम्हा

मै ये मानता हू के
लम्हे फुलो कि तरहा होते है ,
कभी खिलते है तो कभी मायूस होते है....
बीती हुवी बातो को अपनी सिने में
रख महफूझ अतीत में पलते रह्ते है .
किसी सुनीसी दोपहर यादोन के झुले पे सवार होकर
जब भी मै , फिरसे अतीत के मेरे उस , बीछडे शहर जाता हू
तब एक पुराने मगर , बडे दिलचस्प पेड से जरूर मिलता हू
जिसकी हर शाख पर अनगीनत लम्हो के फूल
समय के बेरहम शिकंजे से , अपने आपको बडे हूनर से
बचाये टीमटीमाते रहते है .
मुझे देखकर ये लम्हो के फूल
कभी शिकायत करते है तो कभी
मुस्कुराकर जी भरके बाते करते है
ये मेरा गीत भी उनही लम्होके
फुलोंकी गुफ्तगू का एक छोटासा अंश है!
-सत्यजीत खारकर

दिवा

हेलकावे मंद दिवा एकटा अधांतरी
कोण जाणे काय आहे प्रकाशाच्या अंतरी
सूर किर्र अंधारात कुठे जन्मतात ?
गीत आपुल्या जन्माचे कुणा सांगतात ?

किती व्यथा किती कथा
एका आयुष्याच्या
दोन हातांनी पुसायच्या
जखमा कुणा कुणाच्या ?

लढता लढता दिवा लोपला
हळूच बोलली थकली वात
नको चिंता करू माणसा
प्रकाश जन्मतो फक्त अंधारात

-सत्यजीत खारकर