पंख सापडले

ते दुख्ख पुराणे
ते षंढ बहाणे
रे केविलवाणे
बास आता

देहातली धून
ये कवितेतून
गंध की लेवून
प्राजक्ताचा

सापडले पंख
उडण्यात दंग
आभाळी विहंग
कल्पनेचा

शृंखला तोडल्या
दिशा धुंडाळल्या
मनात फुलल्या
या कविता

- सत्यजित खारकर  

एक हात माझ्या हाती

वेडावल्या चांदण्या बघ या धुंद राती
पुन्हा एकदा दे ना हात माझ्या हाती

जे काल चुकले ते नाशिले तारुण्य होते
बहकलो येता रेशमी हात माझ्या हाती

उसासे हळूच चोरून पाहणे सोड ना
बहाणे कशाला दे हात माझ्या हाती

होणार ते घडू दे जमान्यास जळू दे
दाहे प्राजक्त दे हात माझ्या हाती

जगलो खुळाच जसे कि वैरीच स्वताचा
जन्मलो येताच एक हात माझ्या हाती

-सत्यजित खारकर

सर्कस

वेशीवर तसाच रुसतो मी
वळून पापण्या पुसतो मी

सापशिडी खेळ जगण्याचा
गारुडी बनूनी हसतो मी

मी न दिली तुला फोल वचने
कळेना का खोल फसतो मी?

सलती काटे दिवसभराचे
रात्र सारी लिहित बसतो मी

सर्कस हा खेळ जगण्याचा
असा मजेत बघत असतो मी

लुभावतात मज सूर दैवी
मेहफिलीत तशा दिसतो मी

-सत्यजित खारकर

प्रार्थना एक सोपी

स्वर तुझे गीतास लाभूदेत आता
एक दास्ता जगास ऐकूदेत आता

तप्त निखारे न इथे सावली कणभर
दाह्ले पाय क्षणभर निवूदेत आता

कासावीस फुले कितीक केविलवाणी
हसरी गाणी मनात फुलूदेत आता

पहा एक मंदिर म्हण प्रार्थना सोपी
शांतता जन मनास लाभूदेत आता

भेटीले मज ध्यास आजन्म घेतला
भरूनी डोळे मजला पाहूदेत आता

-सत्यजित खारकर

चांद ओला ओला

चांद ओला ओला रे
पानं ओली ओली रे
नभ भुई ओलावलं
ओली रेख काया रे

ओली फुलं वाटा रे
ओली ओली धार रे
ओला गंध आला रे
अत्तराचा फाया रे

ओथंबले बघ मन रे
भिजलेले बघ तन रे
उन्हावर पावसाची
ओली ओली साय रे

ओल्या श्रावणात रे
येडं सपान भिजं रे
थंडी गींडी न लागू
धरी झाडी छाया रे

जराशीच उघडीप रे
गपगार रीप रीप रे
लगाबगा रे पहा निघ
ओल्या मोळ्या दोन रे

-सत्यजित खारकर

शब्द शब्द सुटा सुटा

शब्द शब्द सुटा सुटा तोडीत बसले
काही शहाणे कविता मोडीत बसले

लग्ने युती अभद्र सत्तेसाठी नव्याने
लाखो भुजंग मुंगुस गोडीत बसले

खोदला पहाडात कुणी रस्ता एकाने
नामर्द कोपऱ्यात खडे फोडीत बसले

कुणी भविष्य देख उराशी कवटाळले
रडे लक्तरे पुराणी जोडीत बसले

जिगरबाज दर्या फिरून सारे आले
कलमबाज तर्र कागदी होडीत बसले

-सत्यजित खारकर

मनस्वी पीर

सौजन्य दाखवताच इथे दुबळे ठरवतात मला
येथे पोंगे पंडीत काही मनसोक्त हसवतात मला

गात धून आपुलीच मनस्वी पीर निघूनी गेला
जिंकले लाख किताब पण ते स्वर हरवतात मला

जिगर ही अशी की झरे फुटावे खड्या फत्तराला
कथा शूर शिवरायाच्या आजही रमवतात मला

कोण म्हणाले उगाच जिभ लावू नये टाळ्याला
या सत्य असत्याच्या धूसर सीमा फसवतात मला

असले कसले कायदे? आम्ही सांगा तुम्ही बदला
झोपलेले न्यायाधीश दोषीच ठरवतात मला
-सत्यजित खारकर